Mr Orange

Oh boy do I have a story for you.....

Het begon allemaal rustig en vredig toen we na al die steden wel weer eens toe waren aan een stukje natuur. We hadden al bij het plannen van de must sees in Vietnam deze topper al op de lijst gezet. De grotten van Don Hoi. Dus hup wij met de trein naar het intens dooie stadje om vanuit daar een tour te regelen. Maar eerst wat te eten zoeken want van die lange treinritten krijg je honger. Dat bleek een beetje overmoedig van ons want we waren in zo’n ikspreekgeenengelsdusikhelpjouniet-gehucht beland. Dus na 14 rondjes door het “bruisende” centrum maar neergestreken bij het enige restaurantje met wat engelse woorden op het raam. En een heerlijke vega pizza gegeten (een lappie deeg met diepvriesgroenten er op. Van dat soort die ze in bejaardenhuizen serveren) Maar wonder o wonder de eigenaar van deze toko verzorgde ook tours naar de grotten en kon ons een hele mooie deal aanbieden. 1 dag de Phong Nha caves, s’avonds een leuke homestay bij locals en dag 2 op eigen houtje naar de Paradise cave. Topdeal!

De volgende dag werden we keurig opgehaald en gingen we met een groepje naar de Phong Nha cave. Leuk met een oude boot door de grotten varen en kijken naar de stalagmieten en stalactieten.We besloten ter plekke dat we met deze groep ook gelijk maar doorgingen naar de Paradise cave. Dan konden we de dag erna nog leuk wat gaan kajakken en zo. De Paradise cave was ook supercool. Dit was een droge grot dus hier konden we doorheen klauteren. Tot zover een hele leuke tour.

Maarrrr toen werden we afgezet bij de homestay. Een hele mooie oude houten hut in een grote modderpoel in de middel of nowhere. Zonder elektriciteit en zonder engels sprekende eigenaren. Prima. We waren toch moe dus zijn direct na het eten het bed in gedoken met een boekje en minizaklampje. En toen om een uurtje of 22... begon er iemand aan de deur te rammelen en hoorden we wat geschreeuw. We dachten dat het misschien de eigenaar was die ons nog iets wilde vertellen of zo. Maar toen kwam deze duistere persoon ineens door ons authentieke raampje naar binnen en liep met zijn zaklamp rechtstreeks naar ons bed. (dit was allemaal in het pikkedonker) Daar tilde hij de klamboe op en stond daar een halve sec naar ons te kijken... Dat is het moment dat je beseft ok we’re in trouble! (te laat natuurlijk) Hij sprong met een snoekduik op mij en begon met zijn zaklamp op mijn smoeltje in te beuken! Deze ging meteen kapot op mijn harde kop natuurlijk dus het was weer aardedonker! En ik gillen als een malle! Op zo’n moment heb je totaal niet door wat er aan de gang is. Wil hij ons overvallen? Heeft hij een wapen? Zijn er meer van dit soort idioten in de buurt? Gelukkig kon Lee hem van me aftrekken en een paar goeie stompen op zn kop geven. Ik kon snel uit het bed klimmen en het minizaklampje (godsgeschenk) te pakken krijgen. Daar stonden we dan. Ik te shaken met een minilampje en Lee met mr Freak in de houdgreep. Toen kwam er nog iemand aan de deur met een zaklamp! Je hebt dan echt geen idee wie dat kan zijn en al helemaal niet wat je moet doen! Mr freak kon in deze verwarring zich losrukken en wegrennen. Gelukkig bleek meneer 2 de eigenaar te zijn die op mijn gegil af was gekomen. En niet alleen hij maar nog een stuk of 8 mannen kwamen aangelopen. Geen idee wie het waren. Niemand sprak engels. En wij wilden alleen maar zo snel mogelijk uit deze hellhole! Met handen en voeten de eigenaar duidelijk gemaakt dat hij de tourman op moest bellen zodat hij een taxi kon regelen of zo. Op zo’n moment wil je eigenlijk keihard gaan janken omdat je zo bang bent maar je we moesten nog even de focus houden. We voelden ons alles behalve veilig op dat moment. Na een uur kwam er een taxi voor ons en werden we naar een hostel in een dorpje dichtbij gebracht. Geen oog meer dichtgedaan maar toch...Pfieuw. Score van de avond: wat sneeen, blauwe plekken en builen. Het had veel naarder kunnen aflopen. De volgende dag werden we uitgenodigd door de Australische eigenaren om in hun andere hostel een beetje bij te komen totdat we gehaald zouden worden door onze tourman. Superaardige mensen en we hebben gelukkig een beetje bij kunnen slapen. Een paar mensen van de homestay en toeristenbond uit dat plaatsje kwamen nog langs om excuus aan te bieden. Ze zeiden ook dat ze de jongen die dit gedaan had kenden. Zijn vader was in de oorlog blootgesteld aan agent orange en hij was daardoor niet helemaal 100. Meestal ging het prima maar soms knapt er iets in zn hoofd en dan gaat het dus mis. Typisch gevalletje bad luck. Hij werd overgebracht naar een ziekenhuis waar hij voorlopig niet meer uit komt. Primaaaaa, succes dr mee, maar wij gaan weer verder goed?

Hoi hoi Hanoi!

Toch gek hoe lang die schrik in je benen blijft zitten maar in Hanoi voelde ik me al snel veilig. Wat een topstad. Staat zeker in mijn top 5! Er zijn op zich niet zo veel bezienswaardigheden maar het leven op de straat en alles wat daar bij hoort is zo gaaf! Na wat slaap inhalen, soepjes slurpen op straat, ijskoffies en 500 km lopen door de kleine straatjes moesten we even een frisse neus halen. En dat kan prima in Ninh Binh. Kleine vrouwtjes roeien je hier (met hun voeten) door het mooie landschap. Ontzettend mooi maar helaas wat toeristisch. Maar harrustikke leuk uitje.

We hadden de vaarsmaak aardig te pakken dus ook maar meteen een paar daagjes Halong bay geboekt. Ergens leek het wel een beetje op Ninh Binh met die bergen in het water en zo. Maar Lee wist dit tripje te upgraden naar een echt avontuur! Dag 1 begon weer wat toeristisch (wat te verwachten was) maar toch erg leuk. Op een boot door de baaien varen, lekker eten en een beetje chillen op het zonnedek. Leuk stel ontmoet uit Melbourne en de hele avond gezellig zitten kletsen met wat foute cocktails.

Dag 2 begonnen we met een leuke hiking naar het topje van een van de bergen. Lekker even in actie. En daarna gingen we naar een wat meer afgelegen gebied bij Monkeyisland waar we konden kajakken zwemmen en dat soort fijnheden en we zouden er ook een nachtje blijven slapen in een leuk bungaloowtje. Maar dit alles was voor Lee niet spannend genoeg en hij besloot om er een leuke draai aan te geven.

Dus zodra de boot aanmeerde op het strand van Monkeyisland sprong Lee van het boottrappetje, mikte gewiekst met de knie op het uitstekende stuk ijzer, sneed heel zijn knie aan gort en begon aan een dramatische bloeding. Paniek alom.... Hup weer terug in de boot, hele end weer terug voor een gezellige afspraak in het ziekenhuis. 6 hechtingen. Veel leuker dan een beetje ronddobberen in een kano. Maar deze sluwe jongen heeft met zijn actie wel deze kleine wereldreizigertjes in de super deluxe suite met uitzicht op zee geupgrade. Ze vonden het zo zielig voor em. Ze weten natuurlijk niet dat dit wekelijkse kost is voor Lee...

We zijn ondertussen allebei aardig gehavend maar mijn korsten zijn er al af en Lee’s hechtingen peuteren we er ook een dezer dagen uit. Maar het staat 1-0 voor mij voor spannendste scarverhaal.

Om over het homestay trauma heen te komen vonden we het wel gepast om er nog een te boeken. In combinatie met de Sapa tour. Sapa bestaat uit een enorme partij bergen en valleien waar tussen allemaal rijstvelden zijn aangelegd. Naast dat dat al extreem mooi is lopen alle vrouwen ook nog eens in de klederdracht van hun stam. Na een lange treinrit inc snurkende tjinees mochten we in een hotel even ontbijten voordat we door onze gids werden gehaald om te beginnen aan de hiking door de rijstvelden. Thung, een meisje van 17, getrouwd, en any time soon babies kwam ons ophalen met 3 kleine kindjes en een paar oude omaatjes. Ook 2 zwitsers gingen nog mee. Met dit gezellige clubje gingen we op pad. De kindjes maakten van varens allemaal geinige dingen voor ons. Paardjes, kippen en hartjes op stokjes. We dachten nog daar willen ze natuurlijk een dollar voor maar alles was foryouforyou. Onderweg werden we ook nog getrakteerd op een stronk suikerriet. Like it! We hadden een mooi zonnetje en het was echt een perfect day. Tot de luch waar we ineens bestormd werden met verkoopstertjes van zelf geborduurde snuisterijen heel knap natuurlijk maar je kan er geen reet mee dus no thank you x400. Blijkbaar is het de regel dat ze alleen daar mogen verkopen tijdens de rest van de rit nergens last van gehad. Na een lekker maaltje in de homestay zelfs prima geslapen! Ok ok soms schrik ik nog wakker van kleine geluidjes en denk ik dat er hier ook Agent oranges door de gang lopen maar ik heb uitgevonden dat sinterklaasliedjes zingen heel goed helpt om je mind niet te laten afdwalen. Dag 2 ook weer een geweldige hiking gedaan langs watervallen, rijstvelden, schooltjes, kleine hutjes en velden met blauwe bloemetjes. Het rook overal ook zo lekker. Een soort mix van modder en kruiden en superfrisse lucht. Ik voelde me een Heidi in de Aziatische Alpen. Sapa is zeker mijn nr 1 tot nu toe dus als je toevallig in de buurt bent....          

Oh en voor iedereen die het leuk vindt... ik hou een schetsboekje bij met alle gekke dingen die ik zie. Ik zet ze af en toe op drawingmytrip.tumblr.com