Bergen slachten

De laatste stop in Bolivia was Copacabana. Klinkt lekker tropisch. En gelukkig was het ook wat warmer dan in La Paz. Maar niks geen sambaballen en carnaval te vinden. Copacabana is een stadje aan het Titicaca meer. Dit is het hoogst navigeerbare meer. Beetje vage titel maar ik denk dat het er op neer komt dat je dr met bootjes op kan en zo. Dat deden wij dus ook toen we er heen gingen. Met de bus. Op een bootje. Kan allemaal hier. Een klein houten vlot-achtig bootje waar de bus op werd gereden. Wij hadden iets te laat door dat je ook uit de bus mocht en een klein ander bootje naar de overkant kon nemen. Wij werden dus vriendelijk verzocht stil te blijven zitten en vooral niet van onze plek te komen. Met een klein minimotortje werden we naar de overkant geprutteld. Hop, welkom in Copacabana.

Vanuit Copacabana hebben we een tourtje naar Isla del Sol geboekt. 2 uur met een bootje heen. (ik hield mn hart vast, ik ben niet zo goed met bootjes op zee) Ik hoor je denken, Isla del Sol, is dat niet dat eiland waar volgens de Incas de zon is gemaakt en waar al die ruines staan waar vroeger regelmatig offers werden gebracht? Klopt! Nou daar gingen we dus fijn een middagje wandelen aka hijgend en zwetend bergjes beklimmen. Die hoogte! Ik ben er nu wel een beetje klaar mee. Helaas was er lage bewolking zodat we de met sneeuw bedekte bergen niet bij het uitzicht kado kregen.

Na dit laatste activiteitje was het tijd om dag te zeggen tegen Bolivia. Geweldig land en echt een dikke aanrader!

En dan nu... Joehoe Peruuuuhuu! En toen tot ons aller vreugd zagen we vanaf de grens de oude vertrouwde tuktuk’s weer! Hier wel helemaal omgebouwd met schuifdeurtjes en pimpin’ stickers. Omdat we zo veel goeds horen over Peru was ik een klein beetje teleurgesteld toen we in Araquipa aankwamen. Het was niet zo mieters als ik had gehoopt. Het is een beetje een Italiaans stadje waar eigenlijk niet zo veel te doen is. En wat doe je als je niet veel kan doen? Dan ga je eten. Leon aan de gefrituurde cavia’s (thank god I’m vega) en ik aan de pisco sours(cocktail), chicha morada’s(zoet rood maissapspul) en jugo de naranja’s(verse jus). Van dat laatste tikken we zo’n litertje per dag weg. Zo lekker en cheap hier! En het werkt ook erg goed tijdens het voetbal kijken, dat hebben jullie gemerkt.

Van al dat rondhangen en eten word je traag en dik dus wij weer aan de actie. Wat staat er nog niet op het lijstje? Juustum, raften. Vanuit Araquipa zo geregeld. Half dagje in een bootje langs peperbomen, cactussen en IV en V watervalletjes. Staat zeker op de lijst van herhalingsuitjes. Even kijken waar we nog meer kunnen.

Maar toen kwam toch de Peruaanse leukheid waar ik op hoopte. Cusco, superstad! En we waren net op het goed moment. We kwamen aan op 16 juli en 24 juli is hier de nationale feestdag van de zon, Inti Raymi. De maand vooraf wordt dat elke dag gevierd met dansen op straat, mooie kleren, vlaggen en versieringen in de hele stad. Het is wel een beetje gek om de voor ons symbolische gay-regenboogvlaggen waar de hele stad mee versierd is op de kerken te zien. Wat zou de paus daarvan vinden? Hoi hoi feest bailar bailar!

Omdat we ook wat van buiten de stad wilden zien hadden we een bustourtje geregeld naar Moray, de Incamoestuinen en Salar de Maras, de Inca zoutvijvers. Toen we ons beseften dat dit waarschijnlijk weer zo’n coconutisland trauma zou gaan worden hebben we de bustour snel omgewisseld voor een tour op crossmotor en quat naar dezelfde plekken! Stukken beter! Heerlijk crossen door de bergen en het prachtige maar stoffige landschap. Na een paar kleine dorpjes en rode akkers kwamen we aan bij Moray. Hier konden we wat vernuftige tuintruucjes zien van de Incas. Ze maakten verschillende ronde terrassen met stenen muurtjes. Op elk level groeide een ander gewas dat werd bepaald door hoeveel licht water en warmte deze nodig hadden. Slimme jongens. Maar ze konden nog meer! Salar de Maras! Honderden kleine vijvertjes waar warm bronwater van uit de berg in loopt. Als het vijvertje vol is word het stroompje afgesloten en laten ze het water verdampen zodat het zout kristalliseert. En die arme moekes maar met de blote handjes in die zouthopen graven. Daar hadden ze niet echt over na gedacht.

Genoeg gekkigeit. Tijd voor serious business. De highlight voor Peru zou voor ons toch wel Machu Picchu worden. En omdat de Incatrail al maaaaaanden was uitverkocht en ook nog een bakken met geld kost hebben wij onze schoenen uit het vet gehaald voor de Salkantaytrack. Het bizarre is dat deze tour hier wordt aangeboden tussen de 175 en 550 dollar. Dezelfde route, dezelfde tentjes, dezelfde guides. En als je dan vraagt waar het verschil in zit zeggen ze: “Tja wij zijn gewoon beter. Wij zijn uniek.” Ja whatever. Doe ons dan maar de onunieke tour voor 175 aub danku!

Ik zal hieronder even het programma van de Salkantaytour beschrijven.

Dag 1 je wordt opgehaald om 03:30 – 03:45am. Dit is dus Incatijd wat inhoudt dat ze om 03:00 voor de deur staan. Wij nog met de slaap in de oogjes snel de backpacks in de berging gegooid en met de gids naar het oppikpleintje gelopen. Vervolgens werden we met de bus naar de ontbijtplek gereden waar we om 07:00 een droog broodje door de strot geduwd kregen. Hop stokken uit, tassie op en lopen. Gelukkig werden de tentjes en alle zooi door de paardjes gedragen. Nou en toen werd dus meteen duidelijk dat de Dutchies weer het fitst waren. Wij tippelden voorop met monsieur Luc en zie zjurman Martin. De rest van de groep strompelde wat achter ons aan. Dat beloofde wat voor morgen (de zwaarste dag) Na 8 uur lopen kwamen we in ons prachtige kamp. Tussen de bergen met op de achtergrond al de Salkantaypas werden onze tentjes opgezet terwijl wij aan de cocathee en crackers met choclo (popcorn) zaten. Had ik al gezegd dat het KOUD was?!

Dag 2. Na een lastig nachtje op een flinterdun slaapmatje (dan heb je dus naast spierpijn ook beurse heupen) om 4:30am dr uit. Vandaag begon de zwaarste dag. 4 uur en steile berg op lopen en daarna nog 7 uur berg af naar het volgende kamp. Ik zag de bui al hangen met mijn kreupele knietjes. En hierna moesten we nog 2 dagen. Ik haat het om een mietje te zijn maar ik gooi het er maar op dat dit een verstandige keuze was. Rins ging met de andere 10 teamleden op de paardjes het eerste stuk doen. Achteraf had ik liever gelopen want op door de guide opgejutte en bijtende paardjes langs veel stenen en afgronden lopen is niet echt een joy for life. Maar goed we klagen niet met zo’n uitzicht. Wauw wat geweldig was dat. Tussen de enorme sneeuwbergen met een groene valei verderop langs het pad. Even wat info over de incas opgesnoven met de guide. De incas geloofden en deden alles voor Pachamama. Moeder aarde zouden wij zeggen. Pachamama geeft ons alles, energie, eten, natuur en dus ook het geweldige uitzicht. Pachamama wil dat je daar van geniet. Dat maakt nieuwe energie. No problemoooo. Ook hadden de Incas een supermantra wat samen ging met 3 cocoblaadjes die je op deze pas kon begraven als offer voor Pachamama. Lieg niet, steel niet en wees niet lui. Kijk daar hou ik van dus hop weer in de benen en op naar de groene valei (platvoet) voor weer een fijne lunch. Ik heb nog nooit zo’n lekker soepie gehad denk ik. Honger + ijskoud bergbeekje + zonnetje op je kop. Beter wordt het niet. Na de lunch gingen we downhill en het werd al snel warmer. Dit merkten we ook meteen aan het uitzicht. Alles werd groen en vol met kleurige bloemen. Vogeltjes en vlinders, jassen uit, korte broek aan we zijn in de jungle. Bizar hoe snel het landschap verandert per 100 meter dalen. We kwamen net voor zonsondergang aan in het volgende tentenkamp. De rest was traaaag dus die kwamen in het donker pas aankakken. Best eng en gevaarlijk om in het donker te lopen met al die afgronden.

Dag 3 was een rustig dagje. Uitgeslapen tot 6 am en slechts 6 uurtjes lopen naar de oppikplek waar een busje ons het laatste stukje naar het kamp zou brengen. Daarna snel de bikini gepakt en op naar Santa Teresa Hot Springs joecheiiiiiii! Je snapt em al. Door de natuur opgewarmde baden. Heeeeeerlijk na 3 dagen niet douchen. Eindelijk die zwarte meuk van mn voeten weken en die strobos op mn kop wassen. Avonds heerlijk kampvuurtje en weer op het beursmaakmatje slapen.

Op dag 4 kon je kiezen om een ziplinetocht te gaan doen. Hmmmm no thanx. Hebben we al gedaan in Laos en we zijn gekomen om te hiken. Dus wij als enige (nadat we de rest van de groep hadden omgepraat om wel te gaan) gelopen naar Hydrolectric in en scherpe tijd van 3 uurtjes. Daar de rest weer gemeet en na de lunch de tocht naar Aguas Calientes gelopen. Prachtige tocht over het spoor door de jungle.

In Aguas Calientes eindelijk wee geslapen in een echt bed en een lekkere warme douche genomen. We moesten topfit zijn voor de volgende dag. DE dag naar Machu Picchu!

Dag 5 we beginnen te wennen aan die vroege wekkertijden. 4:00 dr uit en om 5:00 door het hek aan het begin van de berg naar Machu Picchu. Wij vonden dat we dit laatste stukje berg ook moesten lopen in plaats van de mietjesbus nemen. Mijn god wat een klim was dat. Bezweet, benauwd en hongerig kwamen we bij de ingang van het park. Snackpackje verorberd en met de hele horde toeristen naar binnen. Elke dag komen er zo’n 2500 mensen naar deze plek. Snel was het zo druk dat je geen mooie foto’s kon nemen zonder dat er tientallen toeristen op staan. Gelukkig bestaat er PhotoShop.

Hele interessante stad en plek. Vroeger woonden hier de rijkste Incas en werden er mensen van het Titicacameer gehaald om te helpen het plan voor de stad op te zetten. Helaas hadden de Incas geen geschrift zodat we eigenlijk helemaal niet zo veel van ze weten. Ze hadden codes met touwen en knoopjes en kleuren. Lekker vaag. Toch gek want we hebben het hier niet over zoveel voor Christus maar over 1532.

Na een tourtje door de stad moesten we ook maar de laatste berg slachten. Machu Picchu Mountain. Zo’n 500 meter omhoog met stenige hoge treden. En volle zon op je kop. En weer die klote hoogte. Je raad het al. Een feest. Helemaal kapot eindelijk boven waar het uitzicht ok ok toch wel extreem mooi is. Helaas betekende dit wel officieel het einde van de knietjes. Wat baal ik daar toch van. Maar ik vroeg toch ook wel veel van ze. 5 dagen ploeteren en dan ook nog de berg weer naar beneden afdalen. Geen pijnloze stap meer kunnen zetten.

Gelukkig hadden we een extra nacht geboekt in Aguas Calientes zodat we ons niet moesten haasten om s’avond nog de trein terug naar Cusco te nemen. Lekker eten, lekker chillen en s’ochtends op ons dooie gemakje de mooie treinrit terug naar “huis” gemaakt. (zo noemen we onze hostels bij gebrek aan thuis)

We hadden een perfecte timing. 24e terug in Cusco. Op tijd voor het feest..... op de berg. Je raadt het al....die party kon ons gestolen worden....