So much to love

Tot nu toe dus niets meer dan lof voor Zuid Amerika. Ik dacht niet dat het nog geweldigerderder kon...

Na Salta namen we weer zo’n eeuwigdurende busrit naar Cafayate. Deze busritten zijn dus helemaal niet zo naar als je overdag kan reizen. Het landschap is echt geweldig! Zo groot en bijzonder! Het ene moment rij je door de droge woestijn daarna zie je met sneeuw bedekte bergen boven een uitgestrekte groene vlakte. Geen tijd om te slapen.

Cafayate is ook zo’n klein wereldwondertje. Nou ja klein, het is een enorm gebergte met ontzettend veel kleuren. Ik was helemaal flabbergasted toen we over het kleine bergweggetje naar het stadje reden. Vanuit het stadje Cafayate gingen we met een gids en een auto door het gebergte en stopten bij alle bijzondere plekjes. Dat de gids geen engels kon maakte natuurlijk helemaal niks uit voor ons vloeiend spaans sprekende toeristjes. Dit was ook weer zo’n gevalletje van bekijk de foto’s maar want ik kan het niet beschrijven. 

Omdat we geen genoeg kunnen krijgen van moois hadden we ook maar meteen een stop ingepland in Purmamarca. Dit is een minidorpje waar het enige interessante eigenlijk de markt is die op het pleintje staat. (die kwam nog goed van pas maar daarover straks meer) Het dorpje was dus niet veel soeps maarrrrr.... de omgeving was weer belachelijk prachtig. Nog meer gekleurde bergen waar je leuke hikejes kon doen. Je snapt niet hoe de aarde zulke kleuren kan maken en hoe het in van die bizarre lijnen uit de grond geduwd wordt. Na een middagje verlekkeren was het tijd voor ons welverdiende nachtrustje. Nou niet dus.... Omdat we steeds hoger in de bergen zitten en omdat het hier natuurlijk gewoon winter is, is het hier stinkend koud snachts! Slapen met een extra deken en alle kleren aan die enigszins lichaamsbedekkend zijn. Geen oog dichtgedaan. De volgende dag dus als een speer naar het marktje om een mooie toeristentrui te kopen en wanten en een mooie muts. Van lamawol! Met lamas erop!  Zo is het aardig uit te houden ook al gaat deze koud echt tot in je botten.

Purmamarca was de laatste stop in Argentinie. We wilden heel graag vanuit San Pedro in Chili de Uyunitour doen. Een ontzettend mooie tocht door de woestijn, bergen en zoutvlakte. Karma stond ons een beetje tegen want door het koude weer was de pas dichtgesneeuwde die wij met de bus zouden nemen naar Chili. We konden wachten of een alternatief zoeken. Aangezien wij niet te stoppen zijn hebben we maar even een nieuwe verbeterde versie bedacht. Uyuni 2.0. Eerst met de bus naar een klein grensplaatsje en daar overstappen op de volgende bus naar Tupiza in Bolivia. Vanuit daar werd de tour ook georganiseerd en was nog goedkoper ook. Rins- Karma 1-0.

In Tupiza zelf is ook weer niet zo heel erg veel te doen. Het zijn hier allemaal kleine bergdorpjes. Maar zoals je misschien al verwachtte is Tupiza het pizaparadijs! Er is serieus niet 1 restaurantje te vinden waar ze geen zelfgebouwde pizzasteenoven hebben. Even bijgebunkerd voor de barre tocht dus. We hadden onszelf weer lekker angst aangepraat/gelezen. De Uyunitour gaat namelijk best wel hoog. Tot 5900m geloof ik. En op die hoogte kan je nogal last krijgen van hoogteziekte. Overgeven, extreme hoofdpijn en als je een beetje pech hebt kan je er dood aan gaan. Met ons geluk rekenden we dus op een stevige beproeving van ons gestel. Onze enige troef was dat we al een paar dagen goed hoog zaten en dus al aardig gewend waren aan de hoogte. En daar horen kapotte lippen, zere neus en ademnood bij.

De tour was vanaf het begin af aan geweldig. Meteen met onze 4x4 hop de berg op over kleine weggetjes en hoger en hoger naar de mooiste lookouts. Uitzichten waar je niet goed van wordt zo mooi. Stop! Foto! Toen we bij een kudde lama’s aankwamen zaten we ondertussen op 4300m. Tijd voor de cocablaadjes die we van de gids kregen. Helpt tegen hoofdpijn en misselijkheid. We hadden nog nergens last van maar je kan dr maar beter op tijd bij zijn. Niet te verteren natuurlijk maar de gids knabbelde ze weg als borrelnootjes. We kregen een heerlijke lunch van onze kok Cecilia in een schattig klein dorpje. Je vraagt je echt af wat die mensen daar doen en hoe ze overleven. Geen ander leven in een straal van 8 uur rijden. Daarna weer door naar de volgende highlight: het stadje van Don Diablo! 

Tis wel een mooi verhaal. Hier woonde een grote incastam. Toen de Spanjaarden kwamen wilden ze natuurlijk ook dit stadje inpikken en er volgde een dagenlange strijd. De incas wonnen! De arrogantie door deze overwinning steeg de incaatjes een beetje naar het hoofd. Ze gebruikten zelfs lamavlees om de kachel aan te maken (prachtig voorbeeld vond ik dat) Je snapt dat dit niet lang goed kon gaan en God verliet dit dorpje ook al stonden er 300 kerken. De duivel kwam en moordde het hele dorp uit. Later werd duidelijk dat dit door de pest kwam die de Spanjaarden hadden meegenomen maar voor het verhaal houden we het even op Don Diablo. Spooky! Eeeeeen doorrrrrr

Elke nacht sliepen we bij een familie thuis. En we hadden al snel door waarom dit soort stadjes kunnen bestaan. Bikkels zijn het! -15! Geen probleem zonder kacheltje, dubbel glas, warm water of donzen dekbedjes. Je snapt dat ik er iets meer problemen mee had.

De volgende dag vroeg op pad voor de volgende prachtigheden. Helaas zaten we binnen een half uur vast in een ijsriviertje. We waren door het ijs gezakt en zaten muurvast. Dat duurde een poosje maar alles voor het avontuur natuurlijk!

De rit ging verder naar mooie woestijnvlaktes en uiteindelijk het groene meer. Ik heb er weer een happyplace bij. Pure perfectie! Vooral toen we weer volgepropt werden met Cecilias kookkunsten. Best picknick ever!

Bij onze volgende slaapplek hebben we een keiharde voetbalwedstrijd gespeeld met de plaatselijke kids die er aparte regels op na hielden. Boliviaans voetbal zeker. Na nog een koud nachtje (nu wel met minuscuul houtkacheltje) deden we nog even de geisers, lavavlakte en het door aardwarmte opgewarmd buitenbad. Goddelijk na 2 dagen kou en geen douche.

Ons laatste hotelletje was helemaal gebouwd van zout en had zowaar een warme douche! Omdat we supervroeg op moesten om de zonsopkomst te bekijken werden we verwend ;)

Om 5am in de wagen en scheuren over de zoutvlakte naar cactuseiland. Vanaf daar zouden we een geweldig uitzicht hebben. Die Bolivianen weten waar ze het over hebben. Prachtig! Daarna natuurlijk nog de standaard loco foto’s gemaakt op de zoutvlakte. Dat hoort. Einde van de tour, einde van de batterij. *Note het lichamelijk gestel is in topconditie. Niks geen hersenoedeem of  bloed in de longen.

Vanuit Tupiza de bus genomen naar Sucre. Een mooi stadje in Europese stijl waar we mochten opladen en chillen van onszelf.  Dat houdt dus ook in elke dag fruithapjes eten op de geweldige markt voor een habbekrats. En we moesten aansterken. Dus we mochten er 2. En daarna een beetje rondhangen en foto’s maken van al die prachtige mensen en kleuren. Na de aansterkingsperiode was het tijd voor extreme actie. Op naar La Paz want vanuit daar gaan we op mountainbikjes de Deathroad doen! Yihaa

La Paz is gebouwd in/tussen de bergen en is de hoogst gelegen hoofdstad van de wereld en dat is goed te merken. Elk straatje is uphill. We hijgen ons te pletter en we worden voorbij gerend door oudjes. Zelf je jas uitdoen of je omdraaien in bed resulteert in een hartslag van 220. Maar het is het weer waard. Geweldige stad met prachtige oude bussen en mijn favo: de heksenmarkt! Gedroogte babylamalijkjes, geluksbeeldjes en flesjes met gekleurde dingetjes die je voor van alles en nog wat behoeden. Beetje freaky want ze geloven er echt heilig in maar voor de zekerheid toch maar wat amuletjes ingeslagen. Just in case. Na nog wat totale ontspanning (kadootjes shoppen) was het dan toch echt tijd voor de adrenalinekick. De Deathroad!

Van boven naar beneden ingepakt in beschermers en een fullface helm (verwachten ze iets?) en met guides die supergoed waren is roperescues ??? werden we in een busje naar het hoogste gedeelte gereden. (gelukkig is hoogte al geen issue meer voor ons)  Vanaf daar zouden we alleen maar bergaf fietsen. Heerlijk!

Eerst een stuk over asfalt om even aan de fiets en snelheid te wennen. Gaan met die banaan! We hadden een paar trage Spanjaarden bij ons maar Lee, ik en de Zweed Jens gingen fullspeed naar beneden. (Wat kan ons gebeuren in onze bescherming en onze roperescueguide) Zo gaaf!!! 

Daarna het echte werk. Offroad, superhoog op een 3 meter breed weggetje. DE Deathroad! Toch best even spannend zo zonder hekjes en met al die losse stenen en scherpe bochten maar je kan hier bijna niet langzaam rijden met die steile afdalingen. Om de 20 minuutjes even een fotostop maar daarna weer aan de adrenaline! De stops zijn wel nodig want je kan tijdens het fietsen echt nergens anders naar kijken dan naar de weg!  En de natuur is hier ook weer zo bijzonder! Wauw wat gaaf was dat. Echt een highlight van mn reis! We werden nog even netjes afgewerkt met een douche en lunch voordat we weer keurig afgezet werden in La Paz. Helemaal kapot met zere polsen en billetjes.

Als ik zo dit stukje schrijf en de foto’s er bij zoek ben ik weer helemaal onder de indruk van hoe mooi Zuid Amerika is. Ik had veel verwacht maar dit wordt elke dag beter en mooier! So much to love!