De Dip

Nou we hebben hem gehad hoor. De reizigersdip. We waren er al door meerdere mensen voor gewaarschuwd maar hij kwam toch sneller dan verwacht.

Na onze avonturen in Vietnam zijn we door gereisd naar het noorden van Laos. We vonden dat we de 22 uurs nachtbus wel aankonden van Hanoi naar Vientiane.

Ik zal even uitleggen hoe deze nachtbussen werken aangezien we in Nederland nothing like it hebben.  Deze slaap VIP bussen zijn rijkelijk overdreven versierd met neonlichten in alle kleuren waardoor het meer op een partybus lijkt. Binnen heb je 3 rijen (2 verdiepingen) ligstoelen met tussen elke rij een looppad. In zo’n ligstoel kunnen wij net niet helemaal recht liggen maar je kan er prima een paar uur in slapen voordat de bloedtoevoer naar de ledematen hapert. Je krijgt er zelfs een gezellig fleecedekentje bij. Tot nu toe hebben we prima gereisd met deze bussen tot deze trip dus. Het zat namelijk zo: locals boeken geen toeristentickets.... Nee de locals bellen hun plaatselijke vriendje bij de busorganisatie of er nog een plekkie vrij is. En zoals je weet is er in Azie altijd nog een plekkie vrij. Dus hup, er wordt een matrasje in het gangpad gelegd en een heerlijk localbedje wordt voor een paar dollar verpatst. Een bloeiende business natuurlijk maar als je als toerist op de onderste ligstoel ligt en je een traumatische ervaring in Vietnam hebt gehad houdt het hier op met het reiscomfort. Deze gezellige localpersoon ligt namelijk gemiddeld met 40% van zijn lichaam in je personal space. En dan duurt 22 uur errug lang kan ik je vertellen. Ook voor Lee die deze meneer steeds in de gaten hield of ie niet te dicht bij mij in de buurt kwam. (ook een overblijfsel uit Vietnam)

Maar goed, na wat strubbels bij de grens (in de dichte mist op zoek gaan naar het visahuisje dat 2 km verderop stond) kwamen we aan in Vientane. Savonds in het hostel dachten we even dat er in de kamer naast ons een meisje vermoord werd maar het bleek een Aziatische liefdesnacht te zijn. Voor de rest in Vientiane geen klap te beleven. Ik was moe en Lee was sinds Sapa eigenlijk al niet zo lekker dus we hebben wat in het plaatselijke zwembad gehangen en de reis gepland naar Vang Vieng.

Vang Vieng is een prachtig plaatsje aan de Mehkong tussen de Halong Bay achtige rotsen. En alles zo lekker groen! Maar wel errug koud! Zelfs de locals vonden het vreemd voor de tijd van het jaar. Wij hadden ook niet helemaal verwacht om met broek sokken trui en jas te gaan slapen. Weer een slechte nacht dus. En dat was net de druppel waar Lee’s kaarsje een beetje uit ging. Die was er echt even helemaal klaar mee. Zelfs het woord retourticket kwam er uit. Ik kon ook niet helemaal meer genieten van al het moois omdat ik zooooo moe was. Echt raar hoe ellendig je je kan voelen tussen al dat moois. Ik voelde me er echt een beetje schuldig over maar ik had nergens meer zin in. We hebben ons nog 1 dag op een brommertje gehesen om naar een paar grotten te gaan kijken. Dat was wel weer even fijn en mooi maar de batterij was echt leeg. Het met een band op de Mehkong drijven waar Vang Vieng om bekend staat hebben we maar geskipt.

Door naar Luang prabang. We probeerden het echt maar nog steeds zaten we in die energieloze/misselijk/geen eetlust vibe. (we begonnen ondertussen aan een of andere parasiet te denken) En alles was weer zo mooi maar we konden onszelf echt niet om 5 uur uit bed sleuren om naar het ochtendritueel van de monniken te gaan kijken.

We keken erg uit naar het duiken wat als volgende op de planning stond maar de busrit van Luangprabang – Bangkok – Ko Tau a 4 dagen zagen we toch echt even niet zitten dus we hebben heel erg not backpackers like een vliegticket geboekt naar Bangkok. Daar een middagje gechilld en daarna de slaaptrein naar Chumphon gepakt. Vanuit daar zou om 7am de ferry naar Ko Tau gaan. We kregen al wat meer energie toen we zagen hoe lekker helder het water was en toen we over een prachtige lange steiger naar de ferry liepen. Wauw dit wordt hemels! Klopt! Maar daarvoor moet je dus eerst even door de hel!

Het was nogal waaierig en er waren aardig wat golven. Normaal gesproken geen probleem voor deze piraat maar het gestel was wat zwakjes dus na 10 min ging rins tegen de vlakte kotsend alsof er een exorcist bezig was. En ik kon de hele rit van 2 uur niet meer stoppen... Maar het eiland was mooooooi! We boekten een paar nachtjes in een fijn resortje (waar ik de eerste dag niet uit ben geweest en alleen maar heb geslapen) De tweede dag ging het beter en hebben we de duikcursussen geboekt. Ik Open Water en Lee Rescue Diving. Yeah!

In een leuk klein groepje met alleen maar jongens was ik natuurlijk een keurige student met straight A’s. Alle trucjes in het zwembad had ik snel onder de knie en de duiken in de zee gingen ook super. Echt lekker om met een soort project bezig te zijn en niet dag bij dag te leven en plannen. Beetje een regelmaat is wel prettig. Helaas was het zicht in de zee niet zo best. Maar toch hebben we genoeg mooie vissen en koraal gezien. Dus na 4 dagen was de OW in de pocket! En Lee mag nu ook officieel redden.

Ondertussen verdienden we wel een upgrade naar een bungalowtje aan zee vond Lee en ik sprak natuurlijk niet tegen. Wat dat al niet kan doen voor je geestelijke gesteldheid. Heerrrrrrlijk! Eindelijk droop de dip een beetje van ons af. Maar de misselijkheid bleef bij Lee helaas nog.

Nu we ons weer beter voelden vonden we dat we dan ook maar een extra fundive moesten boeken nu we er toch waren... Bij een duikschooltje die Lee had gevonden had hij een goede cheap deal gemaakt voor 2 duiken. Dus de volgende dag om 7am present met 3 zeeziekpillen in de mik want we nemen geen risico’s! Op het kleine bootje door de wilde golven naar de duikspot gevaren ( ik hield het binnen) en alles klaar gemaakt voor de duik. Beetje raar dat we wetsuits met gaten kregen en dat de lucht uit de tanks volgens mij wat vreemd rook maar goed, lets go! Er werd een beetje amateuristisch van de boot af gesprongen door alle duikers. Ook in het water werd er niet echt op de veiligheidsvoorschriften gelet dus rins had er al een beetje de pee in. Ik hou niet van gesodemieter tijdens duiken. Snel afdalen en naar het moois kijken dan maar. Helaas was het zicht weer slecht en zagen we alles met een dikke blur van algen ervoor. Na 2 rondjes kreeg ik het ook ontzettend koud en zoals ik keurig uit de boeken had geleerd is dat een slecht teken. Dus snel aangegeven aan mn Buddy Lee en die signaalde dat we naar boven moesten. Eenmaal klappertandend op de boot heb ik maar afgezien van de 2e duik omdat de zeeziekpillen blijkbaar ook waren uitgewerkt. Ik denk dat het een combinatie was van de gaten in het pak, misschien toch slechte lucht en de nog niet helemaal fitheid des lijf. Nog 2 dagen duizelig geweest na dit duikfestijn.

Maar ach, maakt het uit. We gaan naar Bangkok voor oud & nieuw! De sfeer zat er weer goed in nadat Lee zijn vriendjes zag en vanaf toen was het weer fun en joy! Stad in, bowlen en naar het superplein met 3000 andere gezelligerds met knipperende lampjes op de kop en een superfeest gehad! Ietswat apart dat ze hier al beginnen met het vuurwerk tijdens het aftellen maar ik vind het prima. Ook een beetje vreemd dat na het aftellen op de grote schermen schaapjes kwamen te staan met “goodnight”. Binnen een half uur was het plein leeg en geveegd. Aan afterparties doen we hier niet.

Voor iedereen die ik het nog niet toegewenst heb: Sawadee Pi May!!!!!!

1 jan ging onze vlucht naar Sydney! Ontzettend gave tijd in Azie gehad maar ik denk dat Australie precies op tijd komt. Ontzettend veel zin in deze 2 weken! 2 weken? Ja 2 weken. We probeerden onze tickets om te zetten zodat we eerst New Zealand konden gaan doen en daarna pas Australie. Handiger met het weer en de jellyfish en......het zien van mn zus en pap en mam in NZ!!! Maar dat bleek nog niet zo makkelijk als gedacht en nu kunnen we pas de 15e naar NZ vliegen. Maar dat is allemaal voor later. Eerst met een campertje de oostkust af! De dip is officieel afgesloten (maar Lee doet nog wel even een parasietenonderzoek)