Eerste stuk met de oudjes

En toen was het tijd om naar Auckland te vliegen! Vroeg vluchtje, en na ontbijt met koekies zus opgepikt bij de andere gate. Joechei sisses reunited again! Hup door naar de autoverhuur waar een prachtig racemonster ons op stond te wachten en waar we onze oudjes weer zagen sinds een paar lange maanden! Mijn vaders studievriend Hans is dr ook bij, garantie voor scherpe grappen.

Alle activiteiten en huisjes waren keurig gepland voor de komende tijd. Heel wat anders dan het backpacken wat ik tot nu toe heb gedaan maar mij hoor je niet klagen in al deze luxe! Na de carpickup meteen door naar de eerste activiteit. De gloeiwormengrot! We gingen de grot in met zo’n lekker stevig maoriwicht voor de nodige info. Eerst wat gelopen langs de druipsteendingen (niet echt impressive als je de grotten in Vietnam gezien hebt) en daarna stapten we in het pikkedonker in een klein bootje. We mochten niet praten of foto’s maken. En dan BAM! Extreem AAAAAH moment. Een blauwe sterrenhemel in de grot. Dat waren de gloeiwormen die met dat gegloei beesies lokten om op te eten. Echt een ontzettend mooi gebeuren. Daarna door naar ons huisje aan Lake Tarawera. Het was een flink eind rijden maar rijden is in Nieuw Zeeland ook al een soort van uitje. Je lekker vergapen aan al die mooie landschappen en bizarre Lord of the Rings taferelen.

Goed Lake Tarawera dus. Helderder dan helder water, uitzicht op een vulkaan en sinds lange tijd weer een heerlijk bedje. Heaven! Na een heerlijk slaapje tijd voor de volgende activiteit. The Red Woods, een bos met enorme bomen. Even testen hoe de oudjes het houden tijdens het hiken. Lee was in de buurt dus die liep hem ook even mee. Nou dat ging dus keurig. Niks geen krakkemikkige gewrichtjes of hijgende asmalongetjes. Zus en ik hadden maar even bedacht dat mijn pap en Hans door deze uitmuntende prestatie toch ook misschien dan wel de Tongarira Crossing konden lopen met mij. Maar eerst nog een test voor de zekerheid! Even de hoogste berg in de buurt beklimmen. Rainbow Mountain ligt in een gebied waar veel vulkanen liggen en waar nog steeds veel activiteit in de grond zit. En dan krijg je mooie bloedrode afzettingen in de bergen, blauwe kratermeertjes en gele zwavelvlekken bij dampende gaten in de berg. Ook vond mijn pappie ineens een berg dampend mos, hier en daar verschroeid die zo heet was dat je het niet aan kon raken. En in een prachtige tijd boven op de berg aangekomen en officieel geslaagd voor de Tongariga test! Staat op de agenda!

Op naar huisje 2. Dit is tot nu toe mijn favorite. Een schattige opgeknapte oude berghut bij een even schattig op sokken lopend schapenboertje. Prachtig prachtig maar wel een tikkeltje koud s’nachts dus lekker de fik in die houtkachel! En het volgende punt op de planning was Wai-O-Patu een geothermisch park. Met namen als Devils home, Devils inkpot en Devils bath en de bijpassende rottende eierlucht was er een fijn sfeertje in dit park. Warmwatermeertjes, rare felle kleuren, pruttelende modderpoeltjes en bizar chemisch gekleurde meertjes. Dit zie je echt nergens anders. Love it! Op de weg naar huis nog even een watervalletje meegepikt waar per seconde 220.000 liter doorheen raast . Hm per seconde... ik zwem wel even ergens anders.

En toen was het zoverrrrr... even onderzoek doen bij de vulkanen die wij wel eventjes gaan beklimmen. Vandaag Mnt Ruapehu naast Mnt Doom (mordor voor de kenners Mnt Ngauruhoe en Mnt Tongariro (ik word gek van die namen) Op deze berg wordt meestal gewintersport maar nu er geen/weinig sneeuw ligt kan je ook hartstikke leuk met de stoeltjeslift omhoog om boven in het restaurant een bakkie pleur te drinken. Leuk uitje voor de oudjes en dit bereidt ons even voor op de hoogte die wij de volgende dag zouden beklimmen. Bepakt en bezakt met snackjes en bammetjes stonden we de volgende dag net iets te vroeg bij het begin van de track. Eerst ging het wel prima eigenlijk. We haalden een horde tjappies in met enorme rugzakken (hebben we ook niet meer teruggezien) prachtig door de heide en bergwaterstroompjes. Daarna veranderde het landschap in een soort maan met vulkanische stenen, as-stoffig zand, gigantische kraters en versteende zwarte lava stromen. 19 kilometer maanbeklimming. Geweldig! Halverwege kwamen we nog 3 prachtige smaragdgroene meertjes tegen. Ik had er wel even in willen zwemmen na die zweterige beklimmingen maar dan was het huidje van mn botten afgesmolten door alle chemicaliën die door dat vulkanisch gebeuren in die meertjes waren gekomen. Bammetje eten kon nog net in de zwaveldampen. Onderweg kwamen we ook nog langs een actieve plek op de vulkaan die in 2012 nog was uitgebarsten. Een klein bordje waarschuwde ons dat we daar toch maar niet mochten komen. Vooruit dan lopen we wel snel door. Het laatste stuk ging weer door alpische bergen en bossen. Hier vielen de oudjes toch wat stil en ging het tempo iets omlaag. Is toch best een end en best zwaar. En dalen is een stuk irritanter voor de knietjes dan stijgen. Die van mij liggen weer in puin, maar het was het waard! Wat een extreem coole hike! En heel erg trots op die ouwe mannen die het toch ook maar even netjes hebben gedaan! Ik vond het ook zo leuk om dit met mn pap te doen. We doen niet zo veel samen eigenlijk dus dit is een hele mooie herinnering die op menig kerstdiner en verjaardag weer goed op tafel zal worden gegooid. “Weet je nog pap toen jij en ik in die erbarmelijke omstandigheden die uitbarstende vulkaan bedwongen hebben!” De rest van de dag heeft team Tangariro met de beentjes omhoog gezeten en ons laten vertroetelen.

Nou dit was week 1 met de oudjes. We doen zo veel dat ik het echt even moest opschrijven! En de avonturen stapelen zich alweer op dus binnenkort