De laatste uurtjes

Jeetje ik loop een beetje achter. Snel even bijtikken. We waren gebleven in Cusco. Alle zonrituelen van het feest waren ons dus een klein beetje ontgaan door de overspannen kuitjes maar toch erg genoten van deze stad! We hadden nog erg veel leuke dingen op het programma staan dus snel door naar Huacachina. Mooi hoe je in gedachten een plaats kan invullen door wat je hebt gelezen en de foto’s die je ziet. We zaten er dik naast natuurlijk. Huacachina is een oasedorpje in de woestijn. Wij dachten dus uren rijden door de droogte totdat we in dit kleine dorpje zouden komen. Geen mens te zien onderweg, helder water in het meertje, avonds kampvuren met sjeikachtige besjaalde mannen. Haha NOT! Vanaf de grote stad Ica is het 1 duin over en je bent er. En dan heb je ook nog een Nederlandse hostelhost (met enige hersenbeschadiging door alcohol en drugs gokken wij) Het watertje was een groene swomp met waterfietsen en bootjes en nergens een sjeik te bekennen. Geeft niks, we kwamen toch voor het sandboarden. En dat was dan weer veul cooler dan we dachten! Als een volbloed snowboarder ging ik niet voor het gratis geleverde glijplankje maar voor een echt snowboard met bijpassende superschoenen. Hop, alles in de zandbuggy mieteren en WROAAAAAAAH de woestijn in. Duin op duin af, zo stijl dat het kleine jongetje dat mee was aan een stuk door gilde. Ik voelde op wonderlijke wijze een soort zeeziekte opkomen. En dat in een woestijn. Maar goed. Uitstappen op een van de hoogste duinen en het boardje omknopen. Oei toch wel een beetje heel erg stijl. En zand is geen sneeuw. Dat was me toch een partij lastig. Maar wel een heel lekker gevoel als je naar beneden zoeft met de wind door je haren. Nou en dat ging zo een berg of 5. Met een dikke smile op ons gezicht gingen we vroeg slapen zodat we de volgende dag de Nescalines konden gaan bekijken. (je weet, wel die enorme lijntekeningen op de grond in een droog gebied in Peru)

Dat zou wat worden volgens onze exjunk. Hij vond dat we het maar niet moesten doen. Tenminste niet in zo’n klein vliegtuigje. Dat dit de enige manier is om de enorme lijntekeningen een beetje te kunnen bekijken was iets te lastig voor hem. Dus we gingen. Ik zag de bui al weer hangen toen ik het kleine vliegtuigje zag. Dat werd kotsen. Ach daar lig ik niet meer van wakker. Vamos! Ik had hier echt heel erg naar uitgekeken. Lekker mysterieus omdat ze nog steeds niet weten hoe en waarom deze enorme tekeningen zijn gemaakt. De eerste 3 tekeningen gingen goed. Daarna ging het mis. Gelukkig legde Lee ook dit hoogtepunt weer vast en hadden we zelfs een erg behulpzame copiloot die een fotoshootje met ons deed. Alles voor de documentatie voor de kleinkinderen later.     

Voor de afwisseling stapten we even over naar een natuurpark. Paracas. Weer in een fijn busje dr heen en settelen in een klein vissersdorpje met upsette hanen die elke nacht sharp om 4am helemaal los gaan. We moesten dus even het hoofd leeg maken en ontfrustreren. Dat kan dus prima hier want op deze plek komt de woestijn samen met de zee. Dan krijg je dus ontzettend mooie kustlijnen met bizarre kleuren en rotsen/bergen van zout. Heel erg mooie tocht die we afsloten met een Chevice (rauwe vis gegaard in citroensap met uitjes en peper) die we deelden met 2 pelicanen. Wat een gave vogels zijn dat. En het zit er hier vol mee!

Vanaf hier hadden we nog grote plannen om via Lima door te gaan naar het noorden van Peru om te gaan surfen. Maar toen werd rins ziek. Tja het was ook al weer een tijdje geleden. Toch bizar dat je in alle kleine rottige smerige keukentjes en restaurantjes van de kleinste dorpjes toch blijkbaar beter en schoner eten krijgt dan in zo’n grote stad als Lima. Ach, Lima is sowieso niet mijn favo. Ik heb maar 5 foto’s gemaakt geloof ik. Het is een stad met heel veel potentie maar eigenlijk is er niks te doen. Oh en alles is duur! Niks voor mij dus. We waren dan ook wel echt klaar om te gaan toen onze vlucht naar Miami ging. Ik ben echt zo positief verrast door Zuid Amerika. Leuke en lieve mensen, prachtige natuur, alles gewoon net even anders dan “de rest”. Love it! De volgende trip wordt hopelijk naar midden Amerika!

Goed en toen Miami. Dat was lachen zeg. Eindelijk weer zomerse temperaturen. 35+ meteen lekker overdreven, zoals alles hier. Prachtig om het contrast met Zuid Amerika te zien. Hier gaat echt allesch om de buitenkant. Hier hou je je niet bezig met de problemen in het Oostblok maar lig je wakker welke bikini je morgen aan moet doen en of dat wel kan met dat gouden strapless jurkje. En als je dan gaat voor de gehaakte gele minibikini, dan moet je wel je nagels in een ander kleurtje doen. Oh en niet vergeten je gaaaaarlfriends te bellen to aaaaaaaaaks them to bring the booz. We hebben onze ogen uitgekeken. En vooral (dit is niet racistisch) naar de donkere vrouwen. Je zou in Miami alleen maar afgetrainde opgeplastificeerde lichamen verwachten. Nou niet voor deze tantes. Ze zijn BIG! En dan liggen ze als rolladetjes op het strand in minibikini met een literbeker cocktail en chickenwings. En schreeuwen. Over niks. Het liefst door elkaar. Oh we hebben er een hele studie van gemaakt. Fascinerend. We hebben natuurlijk zelf ook aardig geflaneerd op onze fietsjes. Als echt Dutchies. Onze Airbnb dame vond het extreem impressive dat wij zooooo ver hadden gefietst. Dat doen ze hier dus blijkbaar niet. Alleen op de boulevard heen en weer.

Na Miami gingen Lee en ik onze eigen weg. Hij ging wat steden in de US bekijken en ik ging naar Holbox Island in Mexico. (Holbosssshjjjj niet Holboks) Ik wilde hier graag heen omdat dit een uitstekende plek is om met de whalesharks te zwemmen en dat stond toch wel op mn nr 1 van mn to do list. Ok ik zoek nu even naar woorden om te beschrijven hoe extreem geweldig deze plek is... Ik vind ze even niet. Holbox is zooooooo mooi, puur, schoon en helemaal mijn ding. Het enige dorpje op dit eiland heeft alleen maar zandweggetjes en allemaal kleine schattige winkeltjes en restaurantjes. Iedereen loopt op blote voeten en als je fietsen te warm vindt ga je met een golfkarretje. Het strand is wit, het water helderder dan helder, de palmen groen, de ananas zoet en de mensen voelen als familie. Zucht. En dan nog het zwemmen met de whalesharks. Niet normaal! Met een bootje 2 uur de zee op om midden in een groep van 20-30 whalesharks met je snorkeltje het water in te springen. Ze zijn supernieuwsgierig dus zwemmen ook echt naar de boot en de zwemmers toe. Ok dat was stiekem wel een klein beetje eng eigenlijk. Die bek is zoooo groot. En de whaleshark nog groter! En als je dan met ze meezwemt langs die bek, giga kieuwen, al die witte stippen enorme vinnen en als laatste een tikkie mee krijgt van de staart. WAAAAUW!!! Heel benieuwd naar het onderwatercameraatje. Moet ik nog even laten ontwikkelen (hoe old school)

Na het zwemmen gingen we onze lunch bij elkaar vissen. Je raadt het al. Ik won. 3 dikke vette vissen in no time! Die werden ter plekke klaar gemaakt in een heerlijke chevice. Ik denk dat ik nog nooit zulke verse vis gegeten heb! Heerlijk! Oh en als bonus nog even wat snorkelen met zeeschildpadden en zwaaien naar de flamenco’s. Ik denk vaak dat ik drukte en een stad om me heen nodig heb omdat ik anders gek zou worden van de rust en stilte. Maar daar kom ik nu mooi op terug. Hier zou ik dus echt mn leven lang kunnen wonen. Ik voelde me hier zo at peace. Ik ben lang niet zo gelukkig geweest als hier en dat voelt zo lekker J Helaas had ik maar 4 dagen hier. Geeft niet. Ik kom toch wel terug!

En de laatste stop van mijn reis is trouwens ook niet mis. NY NY baby! Ik logeerde weer op een Airbnb adres in Brooklyn. Echt een aanrader. Zeker in deze stad. Naast een bedje, gratis ontbijt, amaaaaazing rooftopuitzicht en eigenlijk alles waar ik maar om vroeg mocht ik ook de fiets lenen van Angela. Geef mij een fiets en ik ga los. Ik denk dat ik alle straten wel 12 x heb gezien. Heerlijk! Toen ik hier vorige keer was heb ik alle toeristische dingen al gedaan dus nu liet ik me vooral verrassen door wat ik onderweg zag. S’ochtends maakte ik wel een plan maar daar kwam nooit iets van terecht. Museumpje hier, fleamarket daar, chillen in de parkjes, smikkelen bij de boeren foodmarket, drankjes in een rooftopbar. En natuurlijk de buitenbiossen. Daar ben ik echt gek op. Ik heb er een paar gedaan maar die in Brooklyn Bridge park was toch wel het gaafst. Met uitzicht op de skyline. En zo mooi is dat ze dat soort dingen allemaal gratis regelen. Als je een beetje zoekt zijn er zoveel geweldige gratis dingen te doen. Rins hartje NY.

Nu ik dit typ zit ik te wachten op mn vlucht Londen – Rotterdam. Nog een paar uurtjes en dan zie ik mn familie weer. Ben ik weer thuis. Het feest is over. Afgelopen. En ik ben er heel sad van. Wat heb ik het gaaf gehad en wat ging het snel. Ik kijk eerlijk gezegd best een beetje op tegen wat er nu te wachten staat. Ik ben echt gaan houden van dit reisleven. Maar snel plannen maken voor een volgende trip.

Ik ben ook zo blij dat ik deze trip eindelijk gemaakt heb. Ik droomde er al zo lang van maar altijd was er wel een excuus om niet te gaan. En nu heb ik het gedaan! En het heeft me veranderd. Ik denk anders over dingen. Heb dingen kunnen loslaten en andere kunnen oppakken. Mn zicht is breder net als mijn interesses. Ik heb zo veel geweldige herinneringen gemaakt dit jaar. Echt een kostbare schat voor de rest van mn leven.